Rośnie dziko w Azji i Europie. W Polsce jest znacznie rzadsza od poziomki pospolitej.

Wysokość 5-15 cm. Wytwarza krótkie i monopodialne rozłogi, czasami ich brak.

Owoce pozorne bardzo podobne do owoców poziomki pospolitej, lecz czerwonozielonawe i bardziej suche.

Siedlisko: zarośla, suche murawy, obrzeża lasów, słoneczne, wapienne wzgórza. Kwitnie w maju i czerwcu, kwiaty są zapylane przez owady. Nasiona rozsiewane przez zwierzęta lub ludzi (endochoria).

Tworzy mieszańce z poziomką pospolitą.

Owoce o średnicy 1-2 cm są jadalne, mniej smaczne od p. pospolitej. Osiągają najlepszy smak dopiero w pełni dojrzałości. Zawierają wartościowe kwasy organiczne, węglowodany oraz bardzo dużo witaminy C, a także witaminy A, B1, B2, B6, E, H, PP i sole mineralne: wapnia, fosforu, kobaltu, zwłaszcza zaś żelaza . Ze środowiska naturalnego są obecnie rzadko zbierane, ze względu na rzadkość występowania oraz znacznie mniejszą wydajność, niż mają poziomki pochodzące z uprawy.

Roślina lecznicza. Młode liście zawierają flawonoidy, kwasy organiczne, olejki eteryczne, witaminy i inne substancje.
Działanie: ściągające, słabo moczopędne i ogólnie wzmacniające organizm. Stosuje się przy niektórych schorzeniach układu moczowego, nerek i schorzeniach żołądkowych związanych z biegunką.