Wydana w 1936 roku, również w Paryżu, podobnie jak "Zwrotnik Raka" (1934) i "Zwrotnik Koziorożca" (1939), "Czarna wiosna" należy do tego samego cyklu powieściowego Millera chronologicznie plasując się pomiędzy obiema tymi książkami. W omówieniach i charakterystykach krytycznoliterackich poświęca się jej mniej miejsca niż legendarnym "Zwrotnikom"; być może dzieje się tak za sprawą luźniejszej kompozycji tego dzieła, złożonego z dwóch szkiców kreślących obraz brooklyńskiej młodości autora. Istotniejszy jest tu jednak otwarcie autobiograficzny charakter artystyczny tego utworu. "Zwrotniki" utrzymane są w tonacji prozy krypto-autobiograficznej, dalekiej od "życiorysowej" dokładności i naturalistycznego weryzmu. W "Czarnej wiośnie" ta dokładność i wierność są zasadą nadrzędną narracji; jej artyzm jest funkcją bezwzględnej szczerości i obrachunku z własnymi doświadczeniami z tego okresu życia. "Czarna wiosna" jest więc swoistym, nieomal faktograficznym podkładem pod Zwrotniki, zwłaszcza pod "Zwrotnik Koziorożca", który w przetransponowanej już w fikcję powieściową formie ukazuje nowojorską młodość autora. ; ;
Nowa bez folii.